Ψυχές στα σκουπίδια

            Είναι ένα πρωϊνό που ξυπνάς, κοιτάζεις στον καθρέφτη και βλέπεις δύο πρόσωπα
. Στα μάτια του πρώτου βλέπεις την αθωότητα, τα όνειρα, την ανεμελιά, την αυτοπεποίθηση, την άγνοια κινδύνου και στα μάτια του δεύτερου βλέπεις σκληρότητα, ανασφάλεια, μηδενική αυτοπεποίθηση, την αηδία για όσα βλέπει γύρω του… αηδία και ακόμα ούτε καν κοντεύει τα 30.

Συνειδητοποιείς, ότι ο δεύτερος, ουσιαστικά είναι ο πρώτος, με την διαφορά ότι έκανε όλα αυτά που ήθελε να κάνει ο πρώτος. Άραγε όλα αυτά που ήθελε, ή όλα αυτά που η κοινωνία του επέβαλε να θέλει ;;; Και λές μα γιατί ;;; Τα έκανε όλα σωστά !!! Έπαιξε μπάλα στις ακαδημίες και έμαθε να μιλάει ξένες γλώσσες στα φροντιστήρια. Διάβασε παραπάνω απ’ όσο έπρεπε για να ζήσει την επίπλαστη ελευθερία της φοιτητικής ζωής, να παρατείνει την ανεμελιά της εφηβείας. Υπηρέτησε τη πατρίδα και με το παραπάνω, τόσο που άφησε την ψυχή του μέσα σε ένα σακίδιο και το κλείδωσε σε έναν φοριαμό, διαθέσιμη για όποτε του την ζητήσει η πατρίδα.

Τα έκανε όλα σωστά, έκανε τα πάντα, αλλά δεν έκανε τίποτα. Σέρνει το κορμί του στον χείμαρρο της ζωής, βλέπει τον βούρκο που η κοινωνία του επιβάλει να καταλήξει και πολεμάει να βγεί, ζει απο το φιλοδώρημα της λύπησης, αναπολεί τις ημέρες που είχε όνειρα, ονειρεύεται τη μέρα που θα αρχίσει να ζεί.

 Α ναι, ξέχασα, δεν ζεί. Απλά περιφέρει το σώμα του, την ψυχή του σας είπα που την έχει, την φυλάει εκεί, αρνείται να την εκθέσει στον σκουπιδότοπο ψυχών της σημερινής κοινωνίας. Την ψυχή του δεν θέλει να την μπλέξει σ’ αυτό το παιχνίδι, φοβάται μη τη χάσει. Φοβάται την ώρα που θα αναγκαστεί να προσκυνήσει για να συντηρήσει το σώμα του, ξέρει ότι αν το κάνει θα χάσει την ψυχή του, όπως την έχασαν όλοι αυτοί που παρακάλεσαν και προσκύνησαν για να βάλουν το σώμα τους σε μια αναπαυτική καρέκλα και να το συντηρούν ξεκούραστα.

Τον πιέζουν να προσκυνήσει, δεν υπάρχει άλλος τρόπος, την ψυχή σου για το σώμα σου… του λένε να κοιτάξει πίσω, του δείχνουν σώματα τροφαντά κάτω από ζιβάγκο που κρύβουν βρώμικες ψυχές, κοιτάζει πιο πίσω, βλέπει σώματα διαμελισμένα και ψυχές κρυστάλλινες, υπάρχει άλλος τρόπος. Κοιτάζει μπροστά, η ματιά του διαπερνάει το κλισιοσκόπιο και ατενίζει τον ορίζοντα, την περιορίζει μόνο η ακίδα του στοχάστρου. Θέλει να πατήσει την σκανδάλη, η οσμή της πυρίτιδας να διαλύσει την μπόχα του σκουπιδότοπου, αλλά υπομένει, υπομένει μέχρι να του ζητηθεί να ξεκλειδώσει τον φοριαμό.