Call of Duty

            Πραγματικά δεν ένοιωσες ένα σφίξιμο στο στομάχι όταν πήρες το χαρτί…
«Είστε υπόχρεος για κατάταξη στο Στρατό Ξηράς στις 26/10/2011 στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων (ΚΕΤΘ) Αυλώνα, έχετε επιλεγεί Διαβιβάσεις» !!!

Δεν σε έπιασε κόψιμο μετά από ατελείωτες ώρες στο τρένο, έχοντας φάει ότι σου ‘χε βάλει η μάνα στο σάκο για το δρόμο, και ότι σάπιο βρήκες στο καφενείο στην Οινόη δίπλα στον σταθμό; Γιατί τα λουκέτα του σάκου; Η αναμονή έξω απ’ το κέντρο; Το αλαλούμ της πρώτης μέρας: γιατρός, κινητά, ταυτότητες, ένδυση, συνέντευξη, θάλαμος, κρεβάτι, φοριαμός, λουκέτα, αναφορά…

            Ποιος ξεχνάει την πρώτη φορά που έριξε με το G3; Ποιος δεν έχει μια τραγελαφική ιστορία να πεί για ‘κεινη τη μέρα, ποιος δεν είχε μελανιά στον ώμο; Ποιος ξεχνάει την πρώτη του ένοπλη υπηρεσία, την πρώτη φορά (και την τελευταία ίσως) που ένιωσε ότι θα υπερασπιστεί μόνος του τα πάτρια εδάφη; Ποιος ξεχνάει την πρώτη τράκα; Ποιος ξεχνάει το πρώτο τσιγάρο στη σκοπιά; Ποιός ξεχνάει την πρώτη σκοπιά με βροχή (πραγματικά την απόλαυσα); Ποιός ξεχνάει τις αμέτρητες επισκέψεις του Στρατηγού, του Αρχηγού, του Υπουργού, του Πρωθυπουργού, του Πλανητάρχη (βασικά ο Μπουγάς παίζει να έχει κάνει όντως επίσκεψη); Ποιος ξεχνάει τους φίλους που έκανε; Ποιος ξεχνάει την προσμονή της ώρας της εξόδου και την θλίψη της ώρας της εισόδου;

            Είναι αξιοπρόσεκτο πως μέσα σε ένα θέατρο όπου ο τρόπος ζωής άλλαζει άρδην, τα συναισθήματα του φόβου, του άγνωστου, της άρνησης, μετατρέπονται σε αποδοχή, σε συναίνεση, σε συναδελφικότητα, σε γέλιο, σε κλάμα, σε κατανόηση, σε ομαδικότητα και πως όταν είχες συνηθίσει όλα αυτά, έπρεπε να πείς αντίο και να συνεχίσεις την πολιτική σου ζωή. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να ‘ναι και αυτός ο λόγος που όλοι λένε «θα ξαναπήγαινα στρατό». Αυτός ο παλιμπαιδισμός, αυτό το συναίσθημα της ζαβολιάς κάτω απ’ τη μύτη του ανωτέρου δεν ήταν και αυτό που έδινε νόημα στις μέρες μας; Όπως μου έλεγε και ένας προπονητής μου: «ο στρατός είναι η τελευταία δικαιολογία ενός άντρα, μετά είσαι εσύ και το ταμπλό», γι’ αυτό ακριβώς τον αναπολούμε, γιατί ήταν η τελευταία δικαιολογία να είμαστε παιδιά.

            Ίσως είναι ένα απ’ τα σημαντικότερα κομμάτια στη ζωή ενός άντρα, όχι γιατί θα εκπληρωθεί η απειλή του πατέρα «θα πας στρατό και θα στρώσεις» αλλά γιατί πραγματικά θα πας στρατό και τίποτα μετά δε θα ‘ναι ίδιο. Γιατί θα ‘χεις να μοιράζεσαι ιστορίες, γιατί θα θυμάσαι, θα αναπολείς, θα γελάς και θα συγκινήσαι και γιατί στην τελική θα μπορείς κι εσύ να πετάς πλέον την ατάκα  «θα πας στρατό και θα στρώσεις».